Mexico West

Zondag  11 maart 2018  Teotihuacan   56 km  152 hm
   
Als ik rond 9.00 uur mijn hotel achter de Templo Mayor -in centrum Mexico City- verlaat, zie ik dat het ook in een stad met meer dan 20 miljoen inwoners rustig op straat kan zijn op zondagochtend. Thuis heb ik al tracks gemaakt die ik volg. Gisteren ben ik op deze manier via enkele leuke buitenwijken en parken de stad ingefietst en vandaag fiets ik er weer uit.

Over bijna uitgestorven wegen verlaat ik al snel het grote en gave historisch centrum van de stad. Als ik even op een iets grotere weg kom, moet ik volgens mijn track via een voetgangersbrug naar de andere zijde van de drukke weg en vandaar weer verder over kleine wegen. Op de trap van de voetgangersbrug hebben ze geen gootje voor de fietsers aangebracht. Gisteren was er op een voetgangersbrug wel een profiel aangebracht om de fiets omhoog te duwen. Ik fiets door naar de volgende voetgangersbrug. Aan een paar mensen langs de weg vraag ik of ze een route weten naar de andere zijde van de grote weg. Ze weten me alleen te vertellen dat ik toch echt die voetgangersbrug over moet. Ten einde raad sleep ik mijn fiets met bagage de trap op en aan de andere kant weer af. Deze aktie is niet goed voor mijn rug en ik hoop dat er niet nog meer voetgangersbruggen komen.

Aan de andere zijde pak ik mijn track weer op en fiets verder naar het noorden. Een paar kilometer verder is men bezig een markt op te bouwen, midden op de weg die ik wil nemen. Er zijn nog niet veel bezoekers op de markt en ik wandel met mijn brede fiets door de smalle gangetjes. Mijn fiets kan er op veel plaatsen maar net door heen. Nu heeft deze stad niet alleen meer dan 20 keer zo veel inwoners als Amsterdam, het lijkt er op dat deze zondagmarkt ook 20 keer groter is dan de grootste straatmarkt die ik ooit gezien heb. Ik ben blij als ik de markt eindelijk weer kan verlaten en op de fiets kan stappen.

Ondanks dat het zondag is, zie ik toch nog veel winkels die open zijn. Zo kom ik ook langs een fietsenwinkel, waar ik een paar nieuwe binnenbanden koop. Hoewel ik nog geen banden met Frans ventiel heb gezien en ook geen brede 28 inch banden, hebben ze toch de juiste binnenbanden voor me.
Als ik de stad uit ben, kom ik langs een mooie schaduwplek bij een irrigatiekanaal. Hier maak ik een picknickstop. Ik eet brood met banaan en ik drink verse jus. Er zitten hier nog meer mensen te picknicken. Het is een mooie plek maar het is wel jammer dat er overal rommel ligt.

Ruim een kilometer voor de ruïnes van Teotihuacan ga ik naar een hotel. Ik laat daar mijn bagage achter op mijn kamer en fiets verder naar de ruïnes. Ruim voor de ingang zie ik de enorme Piramida del Sol al. Bij ingang 2 vertelt een agent me dat ik hier mijn fiets niet kan parkeren. Waar dan wel vraag ik? Hij wijst naar ingang 1. Dat lijkt me onzin, ze hebben ook daar vast geen speciale parkeerplaats voor fietsers. Ik wijs naar enkele geparkeerde fietsen onder de bomen achter de poort. Oh, daar mag je je fiets wel parkeren maar dan moet je me 20 Peso betalen. Prima denk ik, als je dan goed op mijn fiets past en auto's moeten hier ook 45 Peso betalen.

Meteen na de ingang is het zicht op de op 2 na grootste piramide ter wereld magnifiek. Er staat een rij met mensen te wachten om omhoog te mogen gaan over de trappen. Ik informeer bij een toezichthouder hoe lang ik moet wachten. Dat weet hij niet, maar -het is 15.00 uur- vanaf 16.00 uur mag er niemand meer omhoog. Ik sluit daarom maar achteraan in de rij. Een kwartier lang mag er niemand omhoog. Daarna mogen de paar honderd wachtende allemaal plotseling omhoog.

Iedereen loopt lekker snel de eerste steile trap omhoog. Halverwege hoor ik dat bijna iedereen zwaar begint adem te halen, maar ze lopen toch stevig door. Voor de volgende trap is er weer een wachtrij. Hier hoef ik niet erg lang te wachten en dat geldt ook voor de derde wachtrij. Boven op de piramide is er een fraai uitzicht. Vooral het zicht op de Calzade de los Muertes en de Piramida de la Luna is schitterend. Ook voor het afdalen sta ik even in de rij maar verder heb ik geen last meer van de drukte.

Onder aan de voet van de Piramide del Sol is de plaza del Sol. Vanaf hier wandel ik de toegangsweg op naar de Piramide de la Luna. Dit is de Calzade de los Muertes. De Piramide de la Luna is misschien wel kleiner dan de Piramide del Sol maar deze indrukwekkende toegangsweg en daarachter gelegen Plaza de la Luna lijken aan te geven dat deze piramide bekangrijker was. Tussen 2 wanden met allemaal 10 meter brede trappen wandel ik naar de Plaza de la Luna. Midden op de plaza is een altaar en rondom staan een soort half afgebouwde kleine piramides met een platform boven op.

De laatste van deze piramides -die net voor de Piramide de la Luna staat- beklim ik via een steile trap. Van boven heb ik een schitterend uitzicht. Daarna klim ik natuurlijk ook de steile trap op van de Piramide de la Luna. Bij al de monumenten van voor de Spaanse overheersing zijn de trappen wel een heel erg belangrijk onderdeel van de bouwwerken. In een andere hoek van de Plaza de la Luna bekijk ik het Palacio de Quetzalpapelotl.

Om 16.30 uur wandel ik terug naar de Piramide del Sol. Ik wandel nog een klein stukje verder richting het museum. Dat lijkt iets verder weg dan ik gedacht had. Ik bedenk me weer en besluit vandaag geen museum te bezoeken. Ik ben gisteren in het museum bij de Templo Mayor in Mexico City geweest, eergisteren heb ik het museum bezocht bij de Piramide Tepanapa en misschien bezoek ik morgen nog het museum bij de ruïnes in Tula. Dus voor mij even genoeg musea en ik wandel terug naar mijn fiets.

In het hotel douche ik me en ik vraag er waar er een restaurant is. Ze vertellen dat ik terug naar het dorp moet. Dat is 1 kilometer verder op. Omdat ik lui ben neem ik nog een keer de fiets -terwijl ik normaal altijd zal lopen- en dat is hier erg makkelijk want ze hebben zelfs voor het hotel nog fietspaden liggen. Nu blijkt al snel dat er 200 meter verderop een pizzaria is. Daar bestel ik een pizza die veel te groot is om op te eten. De helft van de pizza neem ik in een doos achterop de fiets mee terug naar het hotel. Voor er een einde komt aan weer een perfekte reisdag ga ik op mijn kamers nog foto's uit zoeken voor de website.

Woensdag  14 maart 2018  Centro Historico   63 km  251 hm    

Ik kwam gisteren net voor het donker aan in Tequis. Dit is een kleine stad -gelegen op 1900 meter hoogte- met een leuk kleurrijk Centro Historico. Het is een toeristenstad voor mensen uit de grote steden Mexico City en Queretaro en vooral in het weekend is het hier druk, zo lees ik in mijn reisgids.

Mijn hotelkamer is weer eens aan een fraaie binnentuin in een leuk oud pand. Vanaf mijn hotel fiets ik met de jas aan naar het centrale plein. Ik maak er foto's en ga op zoek naar restaurant om te ontbijten. Het hele plein is vol met restaurants maar ze zijn nog niet allemaal open. Ik zie geen plek waar ik in de zon kan ontbijten. Het is weer echt bergweer. Lekker warm in de zon maar -vooral in de ochtend- koud in de wind. In het restaurant waar ik plaats neem staat de buitendeur open. Ik houd mijn jas aan tijdens het ontbijt. Het ontbijt smaakt uitstekend. Deze stad is wat luxer dan de meeste plaatsen in Mexico en daardoor is mijn ontbijt ook wat luxer. 

Het hooggebergteklimaat is hier nogal droog en ik ben in het droge winterseizoen. Alleen daar waar irrigatie is is het land groen. Verder ziet het er vaak uit alsof ik in een halfwoestijn ben met cactussen. Soms lijkt het ook een beetje op een savannenlandschap in het droge seizoen.

De afstanden tussen de dorpen worden steeds groter en het duurt lang vandaag voor ik iets te eten en te drinken kan kopen. Als er eindelijk een restaurant is, is het opeens een luxe restaurant. Het is eigenlijk meer een verkooppunt voor wijn en kaas met een restaurant er bij. En zoals dat over de hele wereld gaat met de marketing van dit druivensap, als je het een beetje chique in pakt en op een chique plek verkoopt met een leuk verhaal er bij dan kun je wel honderd keer zo veel vragen voor het sap. Zo zit ik dus ook een keer luxe een quesedillo te eten.

De hele komende week heb ik gepland om iedere avond in een stad te zijn met een fraai Centro Historico. Ik vraag me af of ik op een soort zilverroute ben. In het verleden moet hier toch er veel geld geweest zijn om al deze fraaie steden te bouwen. Nu fiets ik de grote stad Queretaro in. Op de eerste kruizing is een benzinestation. Daar ga ik voor ik de stad verder in fiets een ijsje eten en een cola drinken op een lekker warm plekje in de zon.

Ik kom de stad binnen bij de Plaza de Armas. Dit is hier niet het fraaiste plein maar toch maak ik hier al mijn eerste foto's van het Centro Historico. Niet veel verder kom ik bij de Plaza de la Corregidora. Voor ik daar ben ben ik alweer 2 keer gestopt om foto's te maken. Ik zie dat ik bij een restaurant een spaghetti kan krijgen. De ober geeft aan dat ik mijn fiets achter kan stallen tijdens het eten. Zo loop ik met de fiets dwars door het restaurant naar achteren. De spaghetti is een beetje vreemd, maar ik ben natuurlijk ook in een vreemd land. Ze hebben geen gehakt hier, maar vlees in kleine stukjes gesneden. In plaats van saus ligt de spaghetti hier in een zoete rode soep.

Via Templo de Sante Clara -een kerk- en Jardin Guerrero -een park- fiets ik met een boogje naar Jardin Zenea en Templo de San Francisco. Daarna ga ik op zoek naar een hotel. Bij het hotel dat in mijn reisgids staat vraag ik wat een kamer kost. De receptionist wil eerst zeggen 650, maar dan maakt hij er toch snel 800 Peso van en hij wijst naar het bord waarop de prijs staat. Door zijn aarzeling besluit ik eerst nog verder te zoeken, naar een iets goedkoper hotel. Ik ben nu in allemaal luxe steden en heb dus veel keus. Daarnaast geef ik mijn geld vandaag liever uit aan goed eten.

Om de hoek is een prima hotel -wel duidelijk minder luxe-, waar ik voor 500 Peso mijn eigen hotelkamer heb met lekker warme douche aan een galerij. Na die lekkere douche loop ik aan het begin van de avond de stad in. Ik ben al snel op de Plaza de la Constitucion. Onder de arcaden van het luxe terras van het Grand Hotel eet ik de beste steak die ik in maanden op heb. Ik moet even aan de prijzen wennen hier. Even denk ik dat het best duur is, maar dat is onzin. Voor nog geen € 15,-- heb ik in Nederland geen geweldige 300 gram steak en zeker niet op zo'n prachtige locatie.

Op het plein van de Jardin Zenea zijn enkele paren aan het dansen op muziek. Toeschouwers zitten op klapstoelen er om heen en kijken. Aan de overzijde van de straat wordt naast de Templo de San Francisco muziek gemaakt door een Indiaan met een trommel. Ook hier wordt gedansd. Verderop op de Plaza de Armas zit een groep muzikanten naast het terras van een restaurant te spelen. Zo is mijn rondje door het Centro Historico weer afgerond. Het is hier toch genieten van het heerlijke weer in de avonden -pas in de ochtend is de wind erg koud- en ook dat het hier zo levendig is op straat. Eerder op deze reis waren er soms steden waar ik s'avond niet meer de straat op wilde gaan omdat dat niet veilig leek.

Dinsdag  20 maart 2018  Mina El Eden   61 km  239 hm  
  
Ik ben nog steeds op de Alti Plano van Mexico. En wel in Zacatecas. Dit is de meest noordelijk gelegen Zilver Stad. Het ligt op een hoogte van 2420 meter hoogte. Dat is ook precies de hoogte die mijn gps aan geeft in mijn hotel net naast de kathedraal. Ik heb alweer een slaapkamer aan een oude binnentuin. Midden in de tuin staat nog de oude waterput.

Naast mijn hotel is een klein restaurant waar ik wil gaan ontbijten. Ik ben een kwartier te vroeg, ze zijn nog niet open. Ik besluit eerst een kleine wandeling te maken. Gisteren was ik precies op tijd om de kathedraal te zien met het middaglicht op de schitterende voorgevel. Ik loop nu de kathedraal in. Van binnen vind ik het niet echt bijzonder en ik wandel meteen weer naar buiten. Naast de kerk is de Plaza de Armas. Hier loop ik de binnentuin van de Palacio de Gobierno in. Bij de trappen naar de eerste verdieping is een mooie muurschildering.

Terug op de plaza de Armas probeer ik achter de kathedraal langs terug naar mijn hotel te lopen. Overal hebben de Spanjaarden steden aangelegd met een rechthoekig stratenpatroon, maar hier in Zacatecas is de stad gebouwd in een smal dal. De weg achter de kathedraal loopt omhoog tegen een berghelling en ik kan zo niet terug bij mijn hotel komen. Dus moet ik weer terug naar de Plaza de Armas en om de kathedraal heen naar het restaurant naast mijn hotel.

Na een ontbijt van een soort grote wafel met ham en ei wandel ik weer de stad in. Door de oude binnenstad loop ik een klein stukje bergop naar de Teleférico. Deze kabelbaan is echter in verband met verbouwingswerkzaamheden gesloten. Ik heb geen zin om weer naar beneden te lopen en aan de andere zijde de Cerro de la Bufa op te lopen. Van hieraf heb ik ook al een aardig uitzicht over de stad en hier vlakbij is de Mina El Eden. Ik besluit daar maar een bezoek aan te brengen.

Ik ben 10 minuten voor openingstijd bij de mijn. Deze Mini El Eden heeft de Spanjaarden heel wat opgeleverd. De Indianen die hier als slaven moesten werken hebben vooral veel zilver -maar ook koper, ijzer, goud en zink- uit de mijn gehaald. Tot wel 5 mensen per dag stierven hier in de mijn.

Net voor 10 uur -openingstijd- vertelt iemand me dat ik nog 2 minuten moet wachten. Dat vertelt de man 5 minuten later nog een keer. Twintig minuten later komt er iemand anders die zegt dat ik nog 10 minuten moet wachten. Deze man spreekt gelukkig Engels. Ik vraag hem of dit echt wel zo is en of er wel een rondleiding is omdat ik hier nu de enige gast ben. Er komt een rondleiding vertelt hij me en om 10.35 uur geeft hij me zelf de rondleiding.

De mijn is gesloten omdat hij midden in de stad ligt. Ze hebben alles helemaal perfect gemaakt voor de toeristen. De bodem is helemaal vlak en overal is er goede verlichting. Er zijn 7 verdiepingen in de mijn. De onderste 3 verdiepingen staan nu onder water. Op een aantal plaatsen staan beelden van mijnwerkers die aan het werk zijn. Vlak voor het museum is een nachtclub in de mijn. Bij het museum vertelt mijn gids dat ik na het bezoek aan het museum het beste het ondergrondse treintje kan nemen naar de stad. Die uitgang zou dichter bij het centrum zijn. Ik denk dat die uitgang voor mij helemaal niet dichter bij mijn hotel zal zijn, maar een ondergronds ritje met de trein lijkt me wel leuk. Het treintje komt wat later dan gepland en de rit is inderdaad wel leuk. Het treintje stuitert door de ondergrondse gangen alsof we over Mexicaans stuiterasfalt rijden.

Net voor 12 uur ben ik terug bij mijn hotel en laad mijn fietstassen op mijn fiets en vertrek. Ik klim naar een hoogte van 2500 meter. Plotseling ben ik op de rand van de stad. Ik heb nog geen lunch op. Bij het laatste benzinestation ga ik naar de "Oxxo". Bij heel veel benzinestations is deze winkel. Hier koop ik een paar belegde broodjes en een fles jus. In een flinke afdaling kom ik op de grote weg.

Bij het eerste dorp -Victor Posales- moet ik kiezen tussen "libre" en "quota". De quota is de tolweg, soms is dit ook een "autostrada". Ik fiets de libre op die dwars door het dorp gaat. Op het dorpspleintje eet ik in de schaduw mijn broodjes op.

Na het dorp komen de libre en de quota weer bij elkaar. Ik fiets daarna over de vluchtstrook van een grote vierbaansweg. Op mijn kaart zie ik dat ik hier morgen ook nog een klein stukje op moet fietsen en dat ik dan een kleinere weg op zal gaan. Twee dorpen verder is er weer een Oxo langs de weg. Ik koop daar een ijsje en een cola, zoals ik dat elke middag doe als ik de kans krijg.

Om half 4 ben ik in Fresnillo, waar ik een kamer neem in Hotel Casa Blanca. Dit was de makkelijkste fietsdag. Ik ben 180 meter in hoogte gedaald, maar de dag was vooral makkelijk omdat ik de wind in de rug had. Soms leek het alsof de wind opeens grip op me kreeg en begon mijn fiets sneller te rollen.

Fresnillo is een aardige stad, maar ik ben de laatste week gewend om elke avond in een prachtige Centro Historico van een Zilver Stad te zijn. Dus is wat rommeliger vandaag  en er staat gewoon een fraaie kerk in plaats van een schitterende kathedraal. Voor de afwisseling hebben ze hier wel een Chinees restaurant, zodat ik een lekker bord gebakken rijst kan eten.

Gelukkig werkt de wifi in mijn hotel uitstekend. Helaas zie ik dat ik nog steeds geen bericht heb van Direct Ferries. Dat is raar. Ik heb daar de boot van Mazatlan naar La Paz -op Baja California- geboekt. Ik kreeg een dag later een bericht van ze dat de prijs hoger was geworden en ik kreeg de vraag of ik daarmee akkoord wilde gaan. Ik ben akkoord gegaan. Hoewel ik het wel erg primitief vind dat ze niet meteen de goede prijs op hun website hebben staan. En nu wordt het nog primitiever. Ik heb deze booking gemaakt, maar ik moet nu eerst weer op een bevestiging wachten of de booking inderdaad wel door gaat. Alleen die bevestiging zou 24 tot 48 uur op zich laten wachten. Dat was zaterdag, nu is het dinsdag en in Nederland is die dinsdag al weer voorbij en ik heb nog geen reactie.

Ik ben nu 30 dagen in Mexico. Het is al die tijd mooi weer geweest. Ik ben in 12 super gave steden geweest en heb 6 ruïnes van oude steden bezocht uit de tijd voor dat de Spanjaarden hier kwamen. Daarnaast was er een landschap van tropisch groen met palmenkust tot droge halfwoestijnen in het hooggebergte.


Donderdag  22 maart 2018  Hacienda   128 km  664 hm    

Ik ben vandaag in een motel zoals ik dat ken van Amerikaanse films. Je kunt hier je auto parkeren voor je kamer. En dit keer staat de auto gewoon in het zicht, dus niet één van de vele motels die je hier langs de weg ziet waar je auto meteen uit het zicht verdwijnt achter een garagedeur of gordijn.

Mijn vader is jarig. Ik bel hem op. Ik krijg eerst mijn oudste zus aan de lijn. Ze heeft Direct Ferries voor me gebeld en er blijkt iets fout te zijn gegaan, maar binnen elke dagen krijg ik bericht. Daarna heb ik mijn vader aan de lijn. Ik vraag hem of hij weer zin heeft een paar dagen een stuk van het "Rondje Nederland" te fietsen als ik van de zomer een paar weken thuis ben.

Ik ontbijt op mijn kamer. Ik heb hier bij de supermarkt yoghurt, brood en beleg gekocht. Er is de laatste dagen steeds minder bebouwing langs de weg en het lijkt me goed om de komende tijd wat reserve eten en drinken mee te nemen. Tot nu toe was dat niet nodig want soms leek het wel of ze op elke straathoek verse sappen en dergelijke verkochten.

Ik vertrek met de jas aan. Vanaf het dorp -op 2300 meter hoogte- klim ik naar de hoofdweg die hier op 2400 meter hoogte ligt. Het is al snel heerlijk warm in de zon en nog voor ik op de hoofdweg ben doe ik mijn jas al weer uit. De weg gaat steeds langzaam bergop en bergaf.

Door een droog grasland vol met kleine bomen en struiken fiets ik een stuk bergop. Links loopt -achter het prikkeldraad- een ruiter te paard met het zelfde tempo bergop. Ik groet de man met cowboyhoed op door naar hem te zwaaien. Hij vraagt waar ik naar toe fiets. Ik wil antwoorden, maar tot 2 keer toe komt er net een auto langs als ik antwoord geef. Ik fiets naar de linkerzijde  van de weg om me beter verstaanbaar te maken. De cowboy vertelt me dat hij op weg is van zijn huis naar zijn koeien. Dat hoeft hij me natuurlijk niet te vertellen. Dat lijkt me logisch, wat zou een cowboy anders doen.

Bij een bushokje langs de weg eet ik een banaan en een klein bakje yoghurt. Bij de zoete aardbeien yoghurt zit een klein bakje met een soort gepofte chocolade rijstkorrels.
Plotseling fiets ik door een bosgebied. Hier in het droge hooggebergte is dat alsof ik opeens door een groene oase fiets. Al snel ben ik na een flinke afdaling weer in een ander gebied. Hier zijn akkers. Soms zijn ze kurk droog en soms zijn ze -door irrigatie- heel erg groen. Even later fiets ik weer door droog grasland met kleine struikjes erop. Het lijkt bijna op een Afrikaanse droge savanne.

Tussen de middag staat er een eeuwen oude hacienda langs de weg. Een oude kerk maakt deel uit van het boerderijgebouw. Aan de zijde van de weg is er nu een restaurant. Ik heb nog niet zo veel honger, maar omdat het zo een leuke plek is bestel ik er toch enchilladas. De muren van het gebouw zijn bijna een meter dik. Ik vraag me af of dat is om de hitte in de zomer buiten te houden, ter verdediging of ter bescherming tegen aardbevingen.

Het landschap lijkt op de landschappen uit de Westerns die ik vroeger vaak op tv heb gezien. Volgens mijn reisgids zijn er veel filmopnames iets ten noorden van Durango gemaakt en is John Wayne hier vaak geweest.

Bij mijn volgende pauze moet ik onder een viaduct gaan zitten om schaduw te hebben. Ik ben een andere staat in gefietst en ik zie plotseling geen bushokjes meer. Langs de weg is er geen schaduw. Als er al bomen staan dan staan die achter het prikkeldraad van de weilanden.

Ik fiets al bijna 3000 kilometer voornamelijk naar het westen -en soms wat naar het noorden- en ben alsmaar in dezelfde tijdzone. Dat betekent dat het steeds later licht is in de ochtend en natuurlijk ook dat het steeds later donker wordt. Ik vind het wel prettig dat het nu pas om 19.15 uur donker wordt. Nu hoef ik niet steeds heel vroeg in de volgende stad te zijn omdat ik niet in het donker wil fietsen.

De laatste 30 kilometer fiets ik door een vlak gebied met deels dorre en deels groene akkers. In Durango fiets ik meteen naar de kathedraal. In mijn reisgids staan 3 hotels beschreven. In de goedkoopste wil ik overnachten en in de duurste eten. Zo had ik het tenminste bedacht. Maar dat goedkope hotel naast de kathedraal wordt gerenoveerd. De eigenaar van het pizzarestaurant onder het hotel vertelt me dat er verderop nog een hotel is. Ja, maar dat is nu net het duurste hotel van de stad. Dan laat hij me zien waar nog een ander goedkoop hotel is. Ik zie op mijn gps dat dat iets verder uit het centrum is en dat er om de hoek nog een hotel is. De aardige eigenaar van het pizzarestaurant loopt een stukje achter me aan en wijst op de hoek aan waar het hotel is. In het hotel krijg ik een kamer aan de straatzijde. Vanaf mijn kleine balkon kijk ik zo uit op de kathedraal aan de ene zijde en het theater aan de andere zijde.

Vanaf mijn balkon zie ik dat aan de overzijde een Chinees restaurant is met buffet. Daar ga ik eten. Na het eten loop ik een stukje door de stad. Het plein tegenover de kathedraal is niet zo gaaf als ik bij veel andere steden heb gezien. Maar de straat naast de kathedraal is misschien wel de leukste straat van Mexico. In deze verkeersvrije winkelstraat zijn heel veel restaurants en cafés met terrasjes. En daar waar normaal in Mexico de beste sfeer op het centrale plein is, is hier de beste sfeer in de Calle Constitucion.

Zondag 25 maart 2018 Klimmen in de afdaling 100 km 1251 hm
        
Vanaf cowboyland op de Alti Plano ben ik gisteren naar houthakkersland in de bergen van de Sierra Madre Occidental geklommen. Ik ben nu in El Salto op een hoogte van 2600 meter. Dit is een houthakkersstad. Rondom de stad liggen uitgestrekte bossen en er zijn veel houtzagerijen langs de weg. De huizen zien er hier anders uit dan tot nu toe in Mexico. Veel huizen zijn uiteraard van hout, maar ze hebben ook allemaal een schuin dak. Dat schuine dak is meestal van golfplaat. Vanaf de gallerij waar mijn hotelkamer aan ligt heb ik een prachtig uitzicht op een berghelling vol met deze huizen.

Mijn plan is om in 3 dagen via Ruta 40 libre van Durango naar Mazatlan te fietsen. Na weken fietsen over wegen met hele lage stijgingspercentages  zou je verwachten dat ik 3 makkelijke dagen zou hebben. Immers Mazatlan ligt op zeeniveau aan de Stille Oceaan en Durango ligt op bijna 2000 meter hoogte op de Alti Plano van Mexico.

Mijn track geeft aan dat ik 4355 meter stijging heb en 5937 meter daling. De maximale hoogte is volgens mijn track 2797 meter. Nu heb ik die track een beetje slordig gemaakt. Hij gaat niet exact over de weg. De weg hier heeft zo veel bochten dat ik het te veel werk vond om de track heel nauwkeurig te maken. Al met al is 4355 meter stijging in 3 dagen gelijk aan 3 pittige bergetappes, ook al moet ik veel meer dalen dan klimmen.

Ik heb deze route ook bekeken in Google Maps. Daar ben ik van geschrokken. Google Maps geeft namelijk ongeveer 7500 meter stijging en 9400 meter daling aan. Drie dagen achter elkaar 2500 meter stijging klink meer als de zwaarste bergetappes dan als een makkelijke afdaling. Ik kan me niet voorstellen dat dit juist is.

Vanaf mijn hotel gaat de weg langzaam omhoog en klim ik de stad uit. De weg is niet steil en er zijn af en toe kleine afdalingen waardoor ik maar heel langzaam omhoog ga. Ondanks dat alle bomen van dezelfde boomsoort zijn is het een prachtig berggebied. Af en toe doe ik mijn jas uit. In de zon is het bergop al lekker warm, maar de wind is op deze hoogte nog koud. Even gaat de weg evenwijdig aan de "quota". Ik heb een prima ontbijt op op mijn slaapkamer. Toch begin ik al snel honger te krijgen. Langs de quota -de tolweg- zijn enkele eettenten aan de andere zijde van de weg. Ik kan er alleen maar naar kijken, want er staan hekwerken waardoor ik er niet bij kan komen. Zodra de weg niet meer langs de quota gaat, stop ik bij de eerste eettent langs de weg. Ik eet er een burrito. Dit is een soort opgerolde tortilla met vulling.

Als ik denk dat ik misschien wel het hoogste punt van de weg bereikt heb maak ik een foto van mijn gps waarop de hoogte te zien is. Vier keer denk ik dat ik op het hoogste punt ben. Van mijn gps die de hoogte aan geeft maak ik steeds een foto. Op de laatste foto geeft de gps 2823 meter hoogte aan. Daarna klim ik nog iets verder omhoog. Ik heb geen zin om nog vaker te stoppen om foto's te maken. Het echte hoogste punt is maar een klein stukje hoger en ik ben al heel vaak gestopt om foto's te maken van de houthakkers dorpen.

Een naamlosse bergpas van meer dan 2800 meter hoogte. Dit kun je je in Europa nauwelijks voorstellen. Deze pas is hoger dan bijvoorbeeld de Stelvio. Waar zijn alle hotels, restaurants en souvenierswinkels op de top?

Rond 12 uur kom ik in een dorp -op dezelfde hoogte als mijn vertrekpunt- met een eenvoudig restaurant. Ze hebben er raja. Dit lijkt weer op die burrito van halverwege de ochtend. Dat lijkt me prima. Ik heb inmiddels 4 uur gefietst en 45 kilometer afgelegd.

Terwijl ik eet komt er een stel binnen. Ik maak een praatje met de man die een beetje Engels spreekt. Daarna vertaald hij alles voor zijn vriendin. Ik vertel hem dat ik wil overnachten in El Palmito. Hij vertelt dat ik Mexicalli moet bezoeken. Dat is hier vlak bij het dorp en volgens hem is de weg naar El Palmito alleen maar bergaf. Daar ben ik -volgens hem- heel snel en dus heb ik voldoende tijd om Mexicalli te bezoeken.

Nog voor ik het dorp uit fiets is de afslag naar Mexicalli. Ik denk dat het een kleine waterval of stroomversnelling is met een meertje. De borden hier naar toe zie ik al de halve ochtend. Ik zie echter ook dat mijn weg niet naar beneden gaat maar omhoog. Ik denk dat ik nog heel veel moet klimmen en dat die opmerking van alleen maar naar beneden niet juist is. Ik besluit dus maar om snel door te fietsen.

De weg gaat de eerste 15 kilometer nauwelijks naar beneden. Sterker nog, na 15 kilometer kom ik tweemaal weer bijna terug op een hoogte van 2800 meter. Na het laatste hoge punt is een militaire controleplaats. Fietsers worden gelukkig nooit gecontroleerd. Net na het controlepunt stop ik om wat te drinken bij een eettent.

Eindelijk volgt er een wat grotere afdaling. Lang duurt die afdaling niet. Het is een afdaling waar ik driekwart van de tijd aan het klimmen ben. Ik klim bijvoorbeeld 4 kilometer. Met 8 kilometer per uur heb ik daar een half uur voor nodig. Daarna daal ik 5 kilometer. Met 30 kilometer per uur heb ik daarvoor 10 minuten nodig.

Nu is het uitzicht hier zo schitterend dat ik het helemaal niet erg vind om nog de hele middag bergop te fietsen. Eerst kan ik lange tijd niet van me af kijken omdat er steeds bomen stonden. Nu heb ik naar links het uitzicht over een soort "Grand Canyon". Niet alleen het uitzicht is spectaculair maar ook de slingenweg door de bergen is geweldig.
Op een gegeven moment draait de weg naar rechts en loopt de weg net onder een hoge rotswand langs. Ik zie dat ik verder op naar links moet. Daar ligt de weg over een bergkam. De weg ligt daar niet over de toppen van de bergkam, maar een klein stukje onder de toppen tegen de berghelling aan "geplakt". Net voor ik de bergkam op fiets is er een natuurlijke brug. Hier heb ik niet alleen links van me maar ook rechts van me het uitzicht over een soort "Grand Canyon". Rechts ziet het er dor en droog uit en naar links is het veel groener. Dat het groener is komt vooral omdat het eerste gebied langs de weg vol met bos staat.

De weg over de bergkam gaat bij een bocht naar links steeds omhoog. Hier fiets ik steeds in de schaduw van een rotswand. Na een bocht naar rechts daalt de weg weer en kom ik in de zon te fietsen. Ik ben nog steeds op een hoogte van ruim 2400 meter en in de schaduw is het nog fris. Ik ben dus blij dat ik steeds in de afdaling in de zon fiets.

Naar links blijf ik steeds het uitzicht over de bergen houden. Naar rechts is er alleen een groots uitzicht als de bergwand even iets lager is en ik even over de top van de bergkam fiets. Op ongeveer 10 kilometer voor El Palmito stop ik om een bakje yoghurt te eten langs de weg. Dit heb ik gisteren in de stad gekocht. Terwijl ik het op eet komt er niet één auto langs. De meeste auto's rijden hier over de quota. Die zie ik in de verte liggen. Daar zie ik tunnels en een indrukwekkende hangbrug. Op mijn gps zie ik dat die hangbrug 12 kilometer verder op ligt. Helemaal verkeersvrij is de weg niet, er komen zelfs nog -op zondag- veel trucks met boomstammen langs.

In El Palmita zijn 2 hotels. Ze lijken beide gesloten. Bij een restaurant informeer ik naar de hotels. Een mevrouw is zo aardig om de eigenaar te bellen. Ze zegt dat ik naar het eerste hotel moet gaan. Als ik er kom zie ik nog steeds alleen een gesloten poort. Ik fiets er langs en weer terug. De mensen bij het restaurant zien dit en wijzen me nogmaals aan waar ik moet zijn. Dan komt de aangeschoten eigenaar. Hij zit leuk te vertellen dat hij me wel heeft zien rondkijken. Ik vraag me dan af waarom hij niets heeft gezegd en waarom hij me onnodig laat zoeken. Ik vraag of hij de hond op afstand wil houden. Volgens de man snuffelt de hond alleen een beetje. Ja, inderdaad en daarna tilt hij zijn poot omhoog en begint tegen mijn fiets aan te plassen. Daar word ik een beetje pissig van. De man wil het af gaan spoelen met water. Dat vind ik niet nodig. Gelukkig wordt de hond aan de lijn gelegd daarna. Hoewel ik dat weer zielig vind, want die lijn is veel te kort en het beest kan nauwelijk ergens gaan liggen.

Het hotel is niet duur, maar het is een echte tweede wereld hotel. Ik heb alle ruimte met open haard, een kleine keuken en een extra slaapkamer. Helaas is de badkamer al lang versleten, slecht aangelegd en ook niet helemaal fris meer. De douche is helaas wel fris en daar ben ik snel klaar mee.

Als ik wat gegeten heb -alweer burrito- in het dorp en terug kom bij het hotel komt de eigenaar me vertellen dat er nu warm water is. Dat is helaas te laat en dat had hij ook wel eerder kunnen vertellen. Ik neem het hem niet kwalijk. In aangeschoten toestand -op zijn vrije zondag- is de man niet slimmer.

Waar ik me wel weer over verbaas is dat de man vanmiddag beweerd heeft dat ik alleen maar hoefde af te dalen. Vanaf de 2600 meter hoogte ben ik eerst naar 2800 meter gegaan en daarna inderdaad gedaald tot 1970 meter hoogte. Maar ik schat ik dat ik 22 kilometer heb geklommen en 33 kilometer heb gedaald. Dit is niet de eerste keer dat dit in een tweede -of derde- wereldland gebeurt. In Europa kun je je toch niet voor stellen dat iemand zegt dat het alsmaar naar beneden is en 22 kilometer klimwerk over het hoofd heeft gezien.

Morgen daal ik verder af naar Mazatlan aan de kust van de Stille Oceaan. Daar blijf ik 2 nachten en de nacht daarna heb ik een plaats op de boot gereserveerd naar La Paz op het schiereiland Baja California. Alle 17 nachten tussen Mexico stad en Mazatlan heb ik in hotels geslapen. Ik heb € 46,-- per dag uitgegeven. De gemiddelde prijs voor de hotels was € 24,94. Ik heb 3% van de kosten uitgegeven aan entreegelden en sunblock en 54% voor het overnachten. Dit deel was wat duurder dan het eerste deel in Mexico. Omdat ik vooral in fraaie steden heb overnacht waren de hotels ongeveer € 5,-- per nacht duurder en er waren geen goedkope kampeerovernachtingen. Ik heb ook ongeveer € 3,-- per dag meer uit gegeven aan het eten.

De hoogtepunten van het tweede deel van Mexico waren:

• ruïnes van Teotihuacan en Tula
• Centro Historico van Tequis, San Miguel de Allende, Queretaro, Guanaguato, Leon, Zacatacas en Durango
• de weg R40 door de bergen van de Sierra Madre Occidental van Durango naar Mazatlan